کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» در بیانیه تازه خود با اشاره به افزایش اعدامها نوشت در «ایران تحت حاکمیت ولایت فقیه»، ماشین اعدام همچنان بیرحمانه قربانی میگیرد و تنها در ماه مردادماه دستکم ۱۶۶ تن به دار آویخته شدند.
در بیانیه هشتاد و سومین هفته کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» که سهشنبه چهارم شهریور منتشر شد، آمده است که پیوستن جمعی از زندانیان زندان دهدشت به این کارزار یادآور این حقیقت تلخ است که هیچ گوشهای از ایران از سایه اعدام در امان نمانده است.
این کارزار با اعتصاب غذای جمعی از زندانیان زندان دهدشت در استان کهگیلویه و بویراحمد به ۵۰ زندان کشور گسترش پیدا کرد.
اعضای این کارزار با اشاره به اینکه تنها در هفته گذشته ۳۱ تن از جمله یک زن در ایران اعدام شدهاند و اعدام دو تن در ملا عام و مقابل چشمان مردم انجام شده است، اعلام کردند: «حکومت اعدامی قصد دارد با تحقیر و عادیسازی خشونت، جامعه را در وحشت فرو برد.»
همزمان با ادامه این کارزار، انجمن علمی روانپزشکان ایران در نامهای به غلامحسین محسنیاژهای، رئیس قوه قضاییه جمهوری اسلامی خواستار توقف «اعدام در ملا عام» بهدلیل «تاثیرات آسیبرسان به سلامت روان جامعه» شد.
این انجمن نوشت اعدام «باعث پیامدهای منفی روانی و اجتماعی بر جامعه و شهروندان میشود که افزایش بالقوه خشونت از آن جمله است.»
زندانیان عضو کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» در بخش دیگری از بیانیه خود به خبر تبدیل قطعه ۴۱ «بهشت زهرا» ــ محل دفن هزاران زندانی سیاسی اعدامشده در دهه ۶۰ ــ به پارکینگ واکنش نشان دادند.
آنها این اقدام را « تلاشی شرمآور برای پاک کردن حافظه جمعی و آثار جنایتهای حکومتی و بیحرمتی آشکار به قربانیان و خانوادههایشان» توصیف کردند؛ اقدامی که سازمان عفو بینالملل نیز آن را محکوم کرده است.
امضاکنندگان این بیانیه با تاکید بر اینکه اعدام راهحل نیست و نقض آشکار حق حیات و ابزاری برای ایجاد رعب و تثبیت سرکوب سیاسی است، بار دیگر از نهادهای بینالمللی، فعالان حقوق بشر و افکار عمومی جهانی خواستند که در برابر این چرخه مرگ ایستادگی کرده و اعتراض مردم ایران را بازتاب دهند.
اعتصاب غذای زندانیان عضو کارزار «سهشنبههای نه به اعدام» از نهم بهمن ۱۴۰۲ با درخواست توقف صدور و اجرای این احکام آغاز شد و در هشتاد و سومین هفته آن زندانیان محبوس در ۵۰ زندان سراسر ایران دست به اعتصاب غذا زدهاند.
این کارزار طی ماههای گذشته به یکی از جریانهای اعتراضی مهم در زندانهای ایران تبدیل شده و هر هفته با اعتصاب غذا و تحصن زندانیان، صدای اعتراض به احکام اعدام و روندهای قضایی ناعادلانه را زنده نگه میدارد.