ماموران امنیتی جمهوری اسلامی مانع حضور خانوادههای زندانیان سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰ بر مزار آنان در خاوران شدند.
کانال تلگرام «منشور آزادی، رفاه، برابری» نوشت: «خانوادههای زندانیان سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰، به ویژه تابستان خونین ۶۷» جمعه هفتم آذر برای «بزرگداشت یاد عزیزان خود به گلزار خاوران رفتند اما ماموران امنیتی همچنان با بستن درهای این گلزار به روی خانوادهها مانع از حضور آنان بر مزار عزیزان خود شدند.»
بر اساس این گزارش، خانوادهها با حضور در کنار «دیوارهای گلزار خاوران» و با «گلباران عکس عزیزان خود در پشت درهای بسته» یاد آنان را گرامی داشتند.
این در شرایطی بود که ماموران امنیتی و نظامی با «بر هم زدن و جمعآوری گلها» تلاش کردند خانوادهها را پراکنده و از محل دور کنند.
کانال تلگرام «منشور آزادی، رفاه، برابری» با اشاره به اینکه حکومت طی ۴دهه گذشته «با بازماندگان سرکوبها و قتلعامهای خود در زندانها و خیابانها جز به زبان خشونت و ارعاب و تهدید سخن نگفته است» افزود: حکومت «حتی حق حضور بر مزار عزیزان را برای این خانوادهها به رسمیت نشناخته است. با این همه، همواره با مقاومت و ایستادگی این خانوادهها روبهرو بوده است.»
بر اساس این گزارش، خانوادههای خاوران طی بیش از ۴۰سال گذشته هرگز دست از گرامیداشت یاد و نام عزیزان خود دست برنداشته و با حضور حتی در پشت درهای بسته گلزار خاوران نگذاشتهاند که اعدام زندانیان سیاسی در دهه ۶۰، بهویژه قتلعام آنها در تابستان ۶۷ به فراموشی سپرده شود.
در همین ارتباط، گروهی از خانوادههای زندانیان سیاسی و عقیدتی جانباخته در دهه ۶۰، در شهریور سال گذشته در نامهای به مسعود پزشکیان اعلام کرده بودند که بیش از ۱۱ ماه است از ورود آنها به آرامستان خاوران جلوگیری شده و ماموران با رفتارهای اهانتآمیز، رنج خانوادهها را دوچندان کردهاند. پزشکیان به این نامه پاسخ نداده است.
این خانوادهها از جمله خانوادههای قتلعام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷، در نامه خود خواستار «توقف دفن اموات دیگر در این آرامستان» و «رفع تمامی موانع و محدودیتها برای حضور و بزرگداشت عزیزانشان» شده بودند.
آنان نوشته بودند: «۱۱ ماه است که در گورستان خاوران را به روی ما بستهاند. ما بارها با مراجعه و نوشتن نامه به مسئولان، مراکز و نهادهای گوناگون جمهوری اسلامی ایران، خواهان بازگشایی در گورستان برای حق سوگواری و حضور بیقید و شرط بر سر مزار عزیزانمان بودیم ولی تاکنون پاسخی نگرفتهایم.»
خانوادهها و بازماندگان زندانیان سیاسی و عقیدتی جانباخته در دهه ۶۰ افزوده بودند که نامه دادخواهیِ آنان، پس از مراجعه به نهادها و مراکز نامبرده و ماهها سرگردانی، از سوی شورای تامین استان تهران، به وزارت اطلاعات ارجاع داده شد که پس از گذشت چند هفته و پیگیری دادخواهان، مسئولان وزارت اطلاعات با «برخوردی اهانتآمیز و بهصراحت، بر پاسخگو نبودنشان تاکید کردند.»
در نامهای که پنجم بهمن سال گذشته منتشر شد، خطاب به پزشکیان آمده بود: «ما بارها صبورانه و از راه های قانونی، با نوشتن نامه و مراجعات مكرر به نهادهای مسئول، شهرداری، شورای شهر و حراست بهشت زهرا دادخواهی کردهایم ولی نتیجهای نداشته است. اکنون بار دیگر کمترین و ابتداییترین حق انسانی و عرفی و حق قانونی حضور بازماندگان بر مزار عزیزانشان، یعنی «حق سوگواری» را مطالبه میکنیم.»
تاکنون خبری در مورد پاسخ پزشکیان به این نامه منتشر نشده است ولی ادامه محدودیتها برای خانوادههای خاوران نشانه نادیدهگرفتن آن از سوی حکومت است.
در عین حال، جامعه جهانی بهائی در اسفند سال گذشته گزارش داد که قبر بیش از ۳۰ تن از شهروندان بهائی درگذشته که در یک گور دستهجمعی در گورستان خاوران تهران دفن شده بودند، تخریب شده است.