بر اساس گزارش منابع حقوق بشری، حدود چهار هزار نفر از کارگران شرکت آلومینیوم اراک (ایرالکو) از ۳۵ روز پیش در اعتراض به «تضییع فاحش حقوق انسانی» خود اعتصاب غذا کردهاند. همزمان کارگران شرکت نفت و گاز در بسیاری از مراکز نفت و گاز جنوب کشور دست به تجمع اعتراضی زدند.
اتحادیه آزاد کارگران ایران، سهشنبه ۱۱ شهریور با اشاره به ادامه اعتصاب غذای حدود چهار هزار کارگر شرکت آلومینیوم اراک، نوشت این کارگران ۳۵ روز است در اعتراض به «تضییع فاحش حقوق انسانی» خود و «ویرانسازی شرکت»، دست به اعتصاب غذا زدهاند.
به نوشته این تشکل صنفی، با وجود ادامه اعتصاب کارگران، مدیریت شرکت و مسئولان محلی پاسخگوی خواستهای برحق و قانونی آنها نیستند.
این کارگران گفتهاند اعتراضشان تنها به وضعیت دستمزد و اداره شرکت محدود نمیشود، بلکه نبود ایمنی در محیط کار نیز جان آنان را تهدید میکند.
کارگران با ارسال تصاویری از حوادث دلخراش شغلی به اتحادیه آزاد کارگران ایران اعلام کردند نبود ایمنی در محیط کار عامل اصلی بروز چنین حوادثی است که در برخی موارد حتی به مرگ کارگران منجر شده است.
آنها اعلام کردهاند: «سهام این مجموعه عظیم صنعتی که با تلاش و عرق جبین کارگران و سرمایه ملی مردم بنا شده است، باید از دست گروههای خاص که در حال ویرانی شرکت هستند خارج شده و در اختیار جمعی و شفاف مردمی قرار گیرد.»
ادامه اعتصاب غذای کارگران آلومینیوم اراک زنگ خطری جدی برای جان و سلامت آنان است و در نبود پاسخگویی مسئولان، نگرانیها نسبت به وقوع فاجعهای انسانی افزایش یافته است.
تجمع کارگران نفت و گاز
بنا بر گزارشهای منتشرشده در رسانههای حقوقبشری، سهشنبه ۱۱ شهریور شماری از کارگران صنعت نفت و گاز در جنوب کشور دست به تجمع اعتراضی زدند.
این اعتراضات در مراکزی چون سکوهای چهلگانه شرکت نفت و گاز پارس، پالایشگاه گاز فجر جم، نفت و گاز پارس عسلویه (سایت ۱)، شرکت نفت و گاز پارس کنگان (سایت ۲)، منطقه ویژه عسلویه، مجتمع گازی پارس جنوبی و شرکت بهرهبرداری نفت و گاز آغاجاری برگزار شد.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت از «اصلاح نظام حقوق و دستمزد، پرداخت کامل حقوق، حذف کسورات ناعادلانه، اجرای قرارداد استخدامی، حذف سقف حقوق، اجرای کامل ماده ۱۰، عدم تفکیک مشاغل به تخصصی و پشتیبانی در مناطق عملیاتی»، به عنوان مهمترین خواستههای این کارگران نام برد.
کارگران صنایع نفت، گاز و پتروشیمی در سالهای اخیر بارها در نقاط مختلف ایران برای بهبود وضعیت معیشتی و حقوقی خود دست به تجمع زدهاند، اما مطالبات آنان همچنان بیپاسخ مانده است.
اعتراضات گسترده این کارگران بار دیگر نشان داد که کارگران صنعت نفت و گاز با وجود نقش کلیدی در اقتصاد کشور، همچنان از ابتداییترین حقوق صنفی محروماند.
تداوم این وضعیت نهتنها زندگی هزاران خانواده کارگری را تحت فشار قرار داده، بلکه میتواند پیامدهای جدی برای ثبات تولید و آینده صنعت انرژی ایران به همراه داشته باشد.
بر اساس گزارش سالانه هرانا، در سال ۱۴۰۳، دستکم دو هزار و ۲۵۵ تجمع اعتراضی، هزار و ۳۷۷ اعتصاب کارگری و ۷۰ اعتصاب صنفی در ایران ثبت شده است.