ناصر مسعودی، خواننده پیشکسوت موسیقی گیلان پس از چند ماه بیماری در ۹۰ سالگی در بیمارستان آریای رشت درگذشت.
علی مسعودینیا، نویسنده، منتقد ادبی و فرزند این هنرمند شناخته شده موسیقی گیلان، پنجشنبه ششم آذر خبر درگذشت پدر خود را اعلام کرد.
از صیقلان رشت تا کلاس علیاکبرخان شهنازی
مسعودی ششم فروردین ۱۳۱۴ در محله صیقلان رشت به دنیا آمد. سالهای کودکی را در کوچههای رشت گذراند و اواخر دهه ۱۳۲۰ همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد؛ جایی که در مکتب علیاکبرخان شهنازی، استاد برجسته تار و ردیفدان موسیقی ایران، آواز را بهطور جدی فرا گرفت.
او سال ۱۳۳۴ به گیلان بازگشت و فعالیت خود را در گروههای تئاتری آغاز کرد. سپس به رادیو گیلان پیوست و بهعنوان یکی از نخستین خوانندگان این شبکه در برنامههای موسیقی محلی به اجرا پرداخت و بهسرعت در میان مردم گیلان شناخته شد.
مسعودی در دهههای بعد با اجراهای فراموشنشدنی بسیاری شناخته شد و از نخستین هنرمندانی بود که بسیاری از ترانههای فولکلور گیلانی را از شکل شفاهی خارج و در قالب برنامههای رادیویی و ضبطهای رسمی حفظ و منتشر کرد.
او همچنین در سالهای حضور خود در برنامههای «گلها» در رادیو ایران، بیش از ۲۰۰ اثر در دستگاههای مختلف موسیقی ایرانی، ۱۵ برنامه در قالب «برگ سبز»، ۱۰ برنامه «شاخه گل» و بیش از ۲۵۰ ترانه محلی گیلکی را با همراهی ارکستر گلها و استادان دوران طلایی موسیقی ایران اجرا و ثبت کرد.
این آثار نقش مهمی در ماندگاری صدای او و معرفی موسیقی گیلان به مردم ایران داشتند.
این خواننده پیشکسوت، همچون بسیاری از هنرمندان فعال پیش از انقلاب، در سالهای نخست پس از ۱۳۵۷ با محدودیتهای جدی در فعالیت هنری روبهرو شد؛ اما در دهههای بعد و با باز شدن نسبی فضای موسیقی، بار دیگر به اجرای زنده در داخل و خارج از ایران پرداخت و آثار تازهای منتشر کرد.
آثار ماندگار و بازگشت دوباره به صحنه
از میان آثار پیش از انقلاب ۵۷ او میتوان به «بنفشهگول»، «دیوانهام»، «الله تیتی»، «نفرین بر مستی» و «مسافر» اشاره کرد و آلبومهای «قلندر»، «پرچین»، «کوراشیم» و آثاری دیگر از جمله کارهای او پس از انقلاب به شمار میروند.
ترانههای مسعودی مثل «گل پامچال» در حافظه جمعی ایرانیان ماندگار شد و صدای او را به بخشی از زندگی و خاطره موسیقایی مردم بدل کرد.
او پس از اجرای ترانه «میرزا کوچکخان» برای سریالی به همین نام در سال ۱۳۶۶، بار دیگر انتشار ترانههای گیلکی و فارسی خود را از سر گرفت؛ اجرایی که یاد و نام رهبر جنبش جنگل را زنده کرد و صدای او را دوباره به حافظه تاریخی گیلان پیوند داد.
مسعودی در سالهای بعد با برگزاری اجراهای صحنهای و تولید آثار تازه، همچنان فعال ماند و تا سالهای پایانی زندگی به معرفی و بازآفرینی موسیقی گیلانی وفادار بود.
حضور او در جشنوارههای موسیقی نواحی ایران و همکاری با آهنگسازان و ترانهسرایان گیلانی، نقش مهمی در حفظ و انتقال این میراث موسیقایی داشت.
او در ماههای اخیر به دلیل بیماری و کهولت سن بارها در بیمارستان بستری شد و سرانجام زندگیاش در شهری پایان یافت که با آن زیسته بود و برایش خوانده بود. مراسم تشییع و خاکسپاری او قرار است با اعلام خانواده و نهادهای فرهنگی در رشت برگزار شود.