گزارشها حاکی از آن است که بیش از ۳۶ هزار غیرنظامی سودانی از شهرها و روستاهای منطقه کردفان در شرق دارفور گریختهاند. این موج گسترده آوارگی تنها چند روز پس از آن رخ داد که نیروهای شبهنظامی کنترل شهر الفاشر دارفور را به دست گرفتند.
منطقه کردفان که بهعنوان محوری راهبردی بین دارفور و خارطوم شناخته میشود، به تازهترین میدان نبرد میان ارتش سودان و شبهنظامیان موسوم به «نیروهای پشتیبانی سریع» تبدیل شده است.
رویارویی مرگبار میان نیروهای حکومت و شبهنظامیان در سودان از آوریل ۲۰۲۳ تاکنون ادامه دارد.
سازمان بینالمللی مهاجرت، وابسته به سازمان ملل متحد، شامگاه یکشنبه ۱۱ آبان در بیانیهای اعلام کرد از چهارم تا نهم آبان، حدود ۳۶ هزار و ۸۲۵ نفر از پنج ناحیه در شمال کردفان گریختهاند.
مردم سودان دوشنبه ۱۲ آبان در روایتهای خود گفتند حضور نیروهای ارتش و شبهنظامیان در شهرها و روستاهای شمال کردفان بهطور چشمگیری افزایش یافته است.
هر دو طرف میکوشند شهر الابیض، پایتخت ایالت کردفان شمالی، را به تصرف خود درآورند.
این شهر بهعنوان یکی از مراکز اصلی فرماندهی و پشتیبانی، نقشی راهبردی در سودان دارد، زیرا دارفور را به پایتخت، خارطوم، متصل میکند و همزمان دارای یک فرودگاه نظامی و غیرنظامی است.
یکی از اعضای نیروهای پشتیبانی سریع شامگاه ۱۱ آبان در ویدیویی گفت: «امروز همه نیروهای ما در محور برا متمرکز شدهاند.»
شهر برا در شمال الابیض قرار دارد. نیروهای پشتیبانی سریع هفته گذشته گفته بودند کنترل برا را به دست گرفتهاند.
سلیمان بابیکر، یکی از ساکنان منطقه ام سمیمه در غرب الابیض، در مصاحبه با خبرگزاری فرانسه گفت: «پس از سقوط الفاشر به دست نیروهای شبهنظامی، تعداد خودروهای نیروهای پشتیبانی سریع در اینجا افزایش یافته است. ما دیگر به مزارع خود نمیرویم، چون از درگیری میترسیم.»
یکی دیگر از ساکنان که به دلایل امنیتی نخواست نامش فاش شود، گفت: «در دو هفته گذشته، شاهد افزایش چشمگیر خودروها و سلاحهای ارتش در غرب و جنوب الابیض بودهایم.»
مارتا پوبی، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد در امور آفریقا، هفته گذشته درباره «جنایات گسترده و انتقامجوییهای قومی» از سوی نیروهای پشتیبانی سریع در برا هشدار داد.
او گفت الگوهای مشاهدهشده در این منطقه یادآور وقایع دارفور است؛ جایی که نیروهای پشتیبانی سریع پس از سقوط الفاشر، به کشتار جمعی، خشونت جنسی و ربودن افراد متهم شدهاند.
این درگیری تاکنون دهها هزار کشته بر جای گذاشته، نزدیک به ۱۲ میلیون نفر را آواره کرده و یکی از بزرگترین بحرانهای آوارگی و گرسنگی جهان را رقم زده است.