رییسجمهوری آمریکا بار دیگر از عملیات نظامی این کشور علیه جمهوری اسلامی در جریان جنگ ۱۲ روزه دفاع کرد.
دونالد ترامپ دوشنبه سوم شهریور در کاخ سفید گفت: «۳۶ ساعت رفت و برگشت. [عملیات] بینقص. هر بمب به هدف خودش خورد.»
ترامپ گفت بمبهایی که از سوی بمبافکنهای آمریکایی بر تاسیسات هستهای جمهوری اسلامی فرود آمد، «مستقیم وارد همان دالانها شد».
او گفت: «شب تاریک بود، نه ماهی بود، نه هیچ چیز دیگری. هر هدف، هر بمب، درست سر جای خودش نشست. آنها یک دالان دارند که مستقیم تا عمق کوه پایین میرود و نباید تهویه در آن میگذاشتند. این را میتوانم به شما بگویم؛ چون ما از آن به نفع خودمان استفاده کردیم.»
اشاره ترامپ به وجود تهویهها در تاسیسات اتمی هدف قرار گرفته در ایران، در حالی است که پیشتر روزنامه نیویورکتایمز گزارش داد برنامهریزان حمله هنگام جستوجو درباره آسیبپذیریهای فردو، روی شفتهای تهویهای (گذرگاه عمودی یا شیبدار زیرزمینی) متمرکز شدند که به دامنه کوه بالای سازه باز میشد و امکان میداد بهجای تلاش برای شکافتن سنگ سخت بالای تاسیسات، از این مسیرها استفاده کنند.
یک مقام وزارت دفاع آمریکا که با روند تصمیمگیری در این زمینه آشناست، گفت شفتهای اصلی بهطور مستقیم به پایین امتداد نداشتند، بلکه در بخش ابتدایی تا حدودی پیچوتاب داشتند و مسیر مستقیم به سمت سازه تنها در بخش پایانی ایجاد میشد.
شکل دقیق شفتهای تهویه مشخص نبوده اما زاویهدار بودن آنها به این معنا بوده که بمبها با ترکیبی از سنگ و تونلهای باز روبهرو میشوند.
تاکید ترامپ بر نابودی تاسیسات اتمی ایران
رییسجمهوری آمریکا تاکنون بارها از حملات این کشور به تاسیسات اتمی در ایران در جریان جنگ ۱۲ روزه اسرائیل و جمهوری اسلامی دفاع و اعلام کرده است تاسیساتی که در جریان این حملات هدف قرار گرفتهاند، «نابود» شدهاند.
ترامپ دوشنبه گفت که خلبانان و کارکنان پروازی حاضر در عملیات علیه تاسیسات اتمی جمهوری اسلامی در کاخ سفید بابت این عملیات مدال دریافت کردند.
او تاکید کرد: «ما ۵۲ تانکر داشتیم - چیزی که مردم نمیدانند - تا آنها بتوانند سوختگیری کنند. ما تعداد زیادی جنگنده داشتیم، اف-۲۲، اف-۳۵. این یک عملیات شگفتانگیز بود. بینقص بود.»
رییسجمهوری آمریکا با اشاره به عملیات ناکام این کشور در سال ۱۳۵۹ برای آزاد کردن گروگانهای سفارت آمریکا در تهران، گفت: «این را مقایسه کنید با عملیاتی که در آن هلیکوپترها سقوط کردند و همه در بیابان سرگردان و اسیر شدند. و آن موقع جیمی کارتر بود. چه چیز وحشتناکی. این دقیقا برعکس آن بود.»