سکینه پروانه، زندانی سیاسی، در نامه‌ای از زندان، با روایت تجربه زیسته خود با زنان زندانی محکوم به اعدام نوشت که وقتی کسی زیر حکم اعدام است، نباید پرسید چه کار کرده است. او تاکید کرد که برای لغو اعدام، باید در مقابل هر حکم مرگی، کنار خانواده‌های محکومان، «نه به اعدام» را فریاد زد.
پروانه در این نامه که نسخه‌ای از آن چهارشنبه هشتم اسفند به ایران‌اینترنشنال رسید، با اشاره به این‌که تا امروز حدود هشت سال از عمر خود را در زندان‌های مختلف جمهوری اسلامی محبوس بوده است، روایتی از اجرای احکام مرگ و تاثیراتی که می‌تواند تا سال‌ها بعد بر اطرافیان و آشنایان فرد محکوم به مرگ بر جای بگذارد، ارائه کرد.
این زندانی سیاسی با بیان این‌که طی این سال‌ها با محکومان به مرگ بسیاری با اتهامات سیاسی و غیرسیاسی که «برخی سربه‌دار شدند و شماری با سایه مرگ بر سرشان تحمل حبس می‌کنند»، زندگی کرده است، نوشت که یک زندانی محکوم به مرگ در تمام لحظات، طناب دار را بر گردن خود می‌بیند.
او از وریشه مرادی، پخشان عزیزی، شریفه محمدی، مهدی حسنی، بهروز احسانی و محمدجواد وفایی ثانی، به‌عنوان برخی از زندانیان سیاسی در خطر اعدام یاد و تاکید کرد حکومت‌هایی که دچار فساد هستند و مشروعیتی ندارند، با استفاده از مجازات اعدام و مشروع نشان دادن آن، مخالفان سیاسی خود را به راحتی حذف می‌کنند.
در ماه‌های گذشته، میزان اجرا و صدور و تایید احکام اعدام برای زندانیان سیاسی در ایران، افزایش چشم‌گیری داشته که با اعتراضات گسترده داخلی و بین‌المللی همراه شده است.
در یکی از این واکنش‌ها، ۳۰ بهمن، گروهی از فعالان مدنی در مقابل زندان اوین دست به تجمع اعتراضی زدند و با سردادن شعارهایی از جمله «نه به اعدام» و به آتش کشیدن طناب دار، خواستار لغو احکام اعدام زندانیان سیاسی شدند.
پروانه در بخش دیگری از نامه خود با اشاره به اعدام منیره نوری‌کیا و محبوبه روشندل، دو تن از زنان زندانی هم‌بندش در زندان مشهد نوشت: «بعد از رفتن منیره و محبوبه که دو نمونه اخیر از ده‌ها تجربه هم‌زیستی‌ام با محکومان به مرگ است، فشارهای زیادی بر همه‌مان وارد شد که تاثیرات آن هرگز از ذهنمان پاک نشد و آجری دیگر بر دیوار بلند خشم و کینه‌مان نسبت به حکومت‌های جبار که با سرکوب و کشتن انسان‌ها قدرت خود را حفظ می‌کنند، ایجاد شد.»
این زندانی سیاسی با بیان این‌که «مهم نیست محکوم به اعدام با چه جرمی و از چه نژاد و ملیتی است»، تاکید کرد: «وقتی کسی زیر حکم اعدام است، نمی‌پرسیم چه کار کرده بود؟ به جای این سوال برای لغو مجازات اعدام یک‌صدا می‌شویم.»
پیش از این و در شش اسفند نیز گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی، در نامه‌ای از زندان با تاکید بر این‌که لغو مجازات اعدام با تمایل حاکمان انجام نمی‌شود، نوشت لغو مجازات مرگ با اعلام مخالفتی رسا و علنی ممکن است.